شب های روشن
ناستنکا آیا در دل تو، تلخی ملامت و افسون افسوس می‌دمم، و دلت را از ندامت‌های پنهانی آزرده می‌خواهم، و آرزو می‌کنم که لحظات شادکامی‌ات را با اندوه برآشوبم، و آیا لطافت گل‌های مهری که تو، جعد گیسوان سیاهت را با آن‌ها آراستی، تا با او، به زیر تاج ازدواج بپیوندی، پژمرده می‌خواهم؟ نه، هرگز، هرگز و صدبار هرگز آرزو می‌کنم که آسمان سعادتت همیشه نورانی باشد، و لبخند شیرینت همیشه روشن و مصفا باشد، و تو را برای آن دقیقه‌ی شادی و سعادتی، که به دلی تنها و قدرشناس بخشیدی، دعا می‌کنم
فئودور میخاییل داستایوفسکی