کندی چهارم
پوزو در اين رمان بالاترين مراكز قدرت دنيای غرب را به مبارزه طلبيده و به سخره می‌گيرد. قلم توانای او، ضمن به تصوير كشيدن دست‌های آلوده‌ی صاحبان زر و زور در آمريكا، واقع‌بينانه از زبان يك جوان مسلمان فلسطينی به رييس جمهور آمريكا می‌گويد: «اگر من يك هواپيما بدزدم، هيولا هستم. اما اگر اسراييلی‌ها يك شهر بی‌دفاع عرب را بمباران كنند و صدها نفر را بكشند، برای پيشبرد آزادی ضربه‌ای وارد می‌كنند. علاوه بر آن، انتقام هولوكاست معروف را كه اعراب هيچ نقشی در آن نداشتند، از آنان می‌گيرند. اما ما چه امكاناتی داريم؟ قدرت نظامی نداريم، تكنولوژی نداريم ... اسرائيل به وسيله‌ی قدرت‌های بيگانه علم شد و مردم من به بيابان رانده شدند. ما بی‌خانمان‌های جديديم. يهوديان جديد، عجب طنزی. دنيا توقع دارد ما نجنگيم؟ ... آن تروريست‌ها، آن قتل‌عام كنندگان بی‌گناهان، اكنون قهرمان شده‌اند. يكی از آن‌ها حتی نخست‌وزير اسراييل شد و سران دولت‌ها طوری او را پذيرفتند كه انگار هرگز بوی خون روی دست‌هايش را حس نمی‌كردند.»؛