صلحی که همه صلح ها را بر باد داد
صلحی که همه‌ٔ صلح‌ها را بر باد داد روایتی است از وقایعی که به فروپاشی امپراتوری عثمانی در طول جنگ جهانی اول انجامید و مایه‌ٔ تغییر اساسی در خاورمیانه شد و، بنا به عقیده‌ی نویسنده، به شروع جنگی دامن زد که همچنان ادامه دارد. این کتاب تنها به نقش اروپا در خاورمیانه نمی‌پردازد، بلکه تأثیر این دگرگونی در خود اروپا را نیز دربرمی‌گیرد. گاه خواننده را با خود به دل بیابان‌های شبه جزیره‌ٔ عربستان می‌برد و با ماجراجویی‌های لارنس همگام می‌کند و گاه از اختلافات و مناقشات دولتمردان اروپایی در پایتخت ها یشان پرده برمی‌دارد. می‌توان تاریخی را که این کتاب بدان پرداخته سِفر پیدایش قرن بیستم و خاورمیانه‌ی امروزی دانست. این کتاب در سال ۱۹۸۹ منتشر شد و به فهرست نهایی جایزه‌ی پولیتزر هم راه یافت.
دیوید فرامکین
دیوید هنری فرامکین (انگلیسی: David Fromkin; زاده ۲۷ اوت ۱۹۳۲ – درگذشته ۱۱ ژوئن ۲۰۱۷) نویسنده، حقوق‌دان و مورخ آمریکایی بود که عمده شهرتش به خاطر پژوهش‌اش در مورد خاورمیانه با عنوان صلحی برای پایان‌دادن به همه صلح‌ها (۱۹۸۹) است. فرامکین در این کتاب به نقش قدرت‌های اروپایی در سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۲ برای شکل‌دادن به خاورمیانه معاصر می‌پردازد. این کتاب در «جایزه ملی حلقه منتقدان کتاب» و «جایزه پولیتزر» جزء راه‌یافتگان به مرحله نهایی بود. فرامکین در مجموع هفت کتاب نوشته است که آخرین آن‌ها «شاه و کابوی: تئودور روزولت و ادوارد هفتم» است که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد.