معماری تصویر (فضای وجودی در سینما)
معماري تصوير از طريق انگاره فضاي وجودي، زمينه‌هاي مشترك تجربه اداركي معماري و سينما را مورد بررسي قرار مي‌دهد. سينما با منشي تجربه‌گرا، تصاوير راستين زندگي را بازنمود مي‌كند و معماري، «در جهان بودن» انسان را قاب مي‌بندد و بستري براي فهم هستي انسان فراهم مي‌آورد. مولف از طريق تجزيه و تحليل فيلم‌هايي از آلفرد هيچكاك، استنلي كوبريك، ميكل آنجلو آنتونيوني و آندري تاركوفسكي نشان مي‌دهد كه اين كارگردانان چگونه به ياري تصويرپردازي معمارانه، حالات ذهني معيني را در بيننده‌شان ايجاد و تقويت مي‌كنند. اين در جايي است كه معماري ساخته‌شده امروز، مي‌كوشد تا كنش‌هاي احساسي آدمي را در محدوده تنگ كاركردگرايي مال‌انديش محصور كند؛ معماري تفكيك‌ناپذير سينما ـ اما ـ همه گستره احساسي انسان را باز مي‌نمايد: هراس و نوميدي، خودبيگانگي و نوستالژي، مهر و صميميت، اشتياق و سرخوشي. مولف بر اين باور است كه تصويرگري معمارانه‌اي كه در كار شاعران، نقاشان و فيلم‌سازان ديده مي‌شود، مي‌تواند حساسيت حرفه معماري را نسبت به بوطيقاي ذاتي معماري از نو برانگيزد. كتاب تجربه اداركي سينما و معماري را با سيماچه‌هايي از نقاشي، ادبيات و همچنين نظرگاه‌هايي فلسفي درهم مي‌تند.