تماشای رنج دیگران
این مردمان کامبوجیایی، این قربانیان بی نام و نشان با آن صورت های مات، بدن ها ینزار و شماره های سنجاق شده به پیراهن، تا ابد به مرگ می نگرند. آن ها حتا اگر نامی هم داشته باشند برای "ما" نا شناخته اند. مانند همان عکسی که در یکی از نوشته های وواف به ان اشاره شد: جسد مرد یا زنی مثله شده که می توانست از آن لاشه ی یک خوک باشد. نکته ی مورد نظر ائ مقیاس درنده خویی جنگ است که آن چه را که از انسان به عنوان ارزش فردی یا بشری شناخته شده ویران می کند: البته وقتی به چهره ی جنگ در قالب تصویر و از راه دور نگریسته شود،نمی توان انتظار بیشتری داشت. ترجمه ی زهرا درویشیان