ارنست همینگوی
بزرگ‌ترین دستاورد ارنست همینگوی این بود که رمان را از عدم صراحت محافظه‌کارانه‌ی میراث اوایل قرن بیستم رهایی بخشید. او خود را با تمام وجود درگیر زندگی کرد تا بتواند درباره‌اش بنویسد. آنتونی برجس، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان قرن بیستم، ردپای زندگی همینگوی را از روزگار شاد کودکی تا واقعیت هولناک دو جنگ جهانی پی می‌گیرد؛ از پاریس دهه‌ی ۱۹۲۰ تا اسپانیای «جنگ داخلی» و سال‌های واپسین و اندوه‌بار زندگی در کوبا. استقبال گسترده‌ی خوانندگان از ناقوس در عزای که به صدا درمی‌آید و حتی اهدای جایزه‌ی نوبل هم نمی‌توانست این حقیقت را پنهان کند که همینگوی شخصیتی داشت عصبی‌مزاج و پریشان و گاه خبیث و بی‌رحم، مردی که عاقبت هم نتوانست با واقعیت زندگی خویش کنار بیاید.