زندگانی نو
زندگانی نو، می‌تواند گونه‌ای لطف و رحمت باشد که به آدمی کمک می‌کند زندگی را با نگاهی «تغییریافته» و «دگرگون» ملاحظه کند و این دقیقا همان چیزی است که دانته در غزل فصل بیست و پنجم خود به ما می‌گوید، آن هنگام که پس از مرگ بئاتریس، مشاهده می‌کند که آه‌هایش به سمت عرش اعلی عروج می‌نماید