ذرت سرخ
ذرتِ سرخ مهم‌ترین رمان مو یان (۱۹۵۵) است و او را به جایزه‌ی نوبلِ ۲۰۱۲ رساند. این اثر شگفتانگیز را روحِ چینِ قرنِ بیستم می‌دانند؛ سمفونی بزرگی از رنگ‌ها، آدم‌ها و مرگ‌ها. رمان در پنج فصل اصلی روایت میشود و قصهی سه نسل از یک خانواده است که با انواع رفتوبرگشتهای زمانی شناور شده؛ روایتِ رنجِ کارگران و کشاورزانِ چینی، ناامنی‌های پایانِ امپراتوری، حمله‌ی خون‌بار ژاپنی‌ها و گرسنگی. زبانِ طنزآلود مو یان همراه انبوه اتفاق‌هایی که مدام انسانهای او را در بر می‌گیرد، این اثر را به رمانی بهیادماندنی تبدیل کرده است. این کتاب در سالِ ۱۹۸۶ منتشر شد و به شهرتی عظیم رسید. نسخه‌ی سینمایی آن نیز، ساختهی کارگردان مشهور چینی ژانگ ییمو، یک سال بعد از آن درخشید؛ نامزدِ بهترین فیلمِ خارجی اسکار شد و خرس طلایی جشنواره‌ی فیلمِ برلین را هم به‌دست آورد. در ذرتِ سرخ مو یان فقط روای است و، بدونِ قضاوت، حجمِ عظیمی از شخصیت‌ها را مقابلِ مخاطبش قرار می‌دهد. رمانی که قرار است نشان بدهد چرا رئالیسم هیچ‌وقت نمی‌میرد