آیا روزهای خوشی در انتظار بشر است؟
هسته‌ی مرکزی این مناظره، جدالی میان سرشت پیشرفت و نتیجه‌گیری از روی بصیرت است. استیون پینکر و مت ریدلی، بر روندهای مساعد پس از جنگ در زمینه‌هایی مثل آشتی‌جویی، بهداشت و رفاه تمرکز می‌کنند.آنها بر این باور هستند که با توجه به نوآوری‌های سریع و گسترده در «چیزها»، «قوانین» و «ابزار»، اینها دلیل خوبی هستند که باور کنیم روندها می‌توانند پایدار باشند. مالکوم گلدون، معتقد است کسی نمی‌تواند این پدیده‌ها را به روشی دیگر بسنجد، مگر بداند چه روش‌ها و روندهای دیگری دخالت داشته‌اند و حتی به‌وجود خواهند آمد. گلدول همچنین عمیقا به هر کوششی در برنامه‌ریزی برای آینده، مشکوک است. آلن دوباتن، به‌صورت چشمگیری پیشرفت را مخالف حکمت و دانش معرفی می‌کند. او اساسا درباره‌ی بشریت، دیدگاه تیره و تاری دارد و استدلال می‌کند که بدبینی در باب آینده، تضمینی حیاتی برای رو‌به‌رو شدن با پیشامدهای قریب‌الوقوع است!