نداهای درون
ادواردو دِ فیلیپو که با نام کوچکش «ادواردو» شهرت دارد (۱۹۰۰ـ ۱۹۸۴)، بازیگر تئاتر، سینما، کمدی‌نویس، کارگردان تئاتر، سینماگر و شاعر، یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های فرهنگی ایتالیای سده‌ی بیستم است. تئاتر ادواردو یکراست به درون خانواده‌های ناپلی و روابط آن‌ها می‌رود و با تکیه بر «وریسم» با شخصیت‌ها روبه‌رو می‌شود. او در سطح حرکت می‌کند، اما شگرف آن‌که عمق آدم‌ها و روابط‌شان برملا می‌کند، بی‌آن‌که چون پیراندللو بر جنبه‌های روان‌کاوانه، تأکید شود. دیالوگ‌های درواقع ملموس شاید همان حکم روان‌کاوی شخصیت‌ها را داشته باشند. موقعیت‌ها در عین کمیک بودن، تراژیک هستند و بالعکس. ادواردو آگاهانه از گراییدن به ملودرام مردم‌پسند و محبوب ناپلی‌ها پرهیز می‌کند تا با ناتورالیسم واقعیت در تضاد نیفتد، اما از کمدیا دل‌آرته به بهترین وجه استفاده می‌کند. نمونه‌ی آن در پرده‌ی سوم نمایش‌نامه‌ی «شب عید میلاد در خانه‌ی کوپی یللو» است، هنگام دست به دست گشتن فنجان‌های قهوه، که در ضمن یکی از بهترین و مشهورترین کارهای او به‌شمار می‌آید.