فرسودگی
کریستان بوبن که از چهرههای سرشناس ادبیات معاصر فرانسه است در ۱۹۵۱ در یکی از شهرهای کوچک فرانسه به نام لوکروزو به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات خود در رشتهی فلسفه به نویسندگی روی آورد و تاکنون حدود سی اثر از او منتشر شده است که برخی از آنها برندهی جوایز بزرگ ادبی شدهاند. او در کتاب حاضر به تامل دربارهی نویسندگی و دغدغههای فکری خویش میپردازد. هیچ گاه در پی نوشتن نمیروم، نوشتن است که به سراغ من میآید. چیزی است که در از دنیای برون میشود و مرا مجروح میسازد. نوشتن یعنی خویشتن را مبتلا به هموفیلی یافتن، جاری شدن مرکب از تن به محض نخستین خراشیدگی، گم کردن آنچه هستیم برای به کف آوردن آنچه میبینیم. مینویسیم از آن روی که دچار نوعی بیماری پوستی هستیم، چون درمییابیم که بدون پوست به دنیا آمدیم و کوچکترین تماس سبب طنینهای رویا میشود و عصبی ناشناخته را میسوزاند. تمایل حقیقی من به نوشتن نبود، به خاموش ماندن بود. نشستن بر آستانهی یک در و نگریستن آنچه میآید بدون افزودن بر همهمهی عظیم دنیا؛