صدا در سینما (همراه با مقاله من تو را با چشمان ام میشنوم از اسلاوی ژیژک)
صدایی که منبع‌اش هرگز دیده نمیشود مثل صدای مادر نورمن بیتس در فیلم روانی چگونه میتواند چنین تاثیر پرقدرتی روی بیننده داشته باشد؟ کارگردان‌هایی چون فریتس لانگ، آلفرد هیچکاک و برایان دی پالما چه استفاده‌هایی از «شنیده شدن اما دیده نشدن» برای ایجاد تعلیق در فیلم‌هایشان کرده‌اند؟ چرا این همه فیلم حول صداهایی ساختار یافته‌اند که جدا از تصاویر مربوط به منابع‌شان هستند...