شعر مدرن (از بودلر تا استیونس)
شاعران سمبوليست بحرانهاي جامعه مدرن را به منزله تناقضات دروني شعر تجربه ميكردند. اين امر، حقيقتي بس مهم را آشكار ميسازد: در عصر جديد، مدرنيسم تنها شكل حقيقي رئاليسم است. درك اين نكته بر اساس مقولات تجريدي و دوگانگي هايي چون "هنر متعهد" در برابر "هنر ناب" ممكن نيست، بلكه بر عكس، بايد آنها را به منزله قطبهاي متضاد كليتي واحد در نظر گرفت كه همزمان خود و ديگري را نفي ميكنند. نزاع ميان "هنر متعهد" و "هنر ناب" كه تا به امروز نيز ادامه يافته است، خود به اندازه كافي گوياست: از ديد هواداران تعهد، "اثر هنري ناب" چيزي نيست مگر نوعي سرگرمي بي حاصل براي كساني كه ميخواهند به بهانه غير سياسي بودن، سيل بنيان كني را كه موجوديت همگان را تهديد ميكند ناديده بگيرند