ملال پاریس و برگزیده ای از گل های بدی
شعر برای بودلر وسیله‌ای بوده است تا به قلب زندگی راه یابد و آن را برهنه و بیدریغ دربرگیرد، چون کاردی که بر سینه‌ای مینشیند. به همین جهت راه او از راه شاعرانی که "هنر را برای هنر" میخواستند و طالب "شعر محض" بوده‌اند، جدا میگردد. او مانند حافظ، وجدان ناآگاه قوم خود را ترجمانی می‌کند و از این حیث پژواک‌گر یک صدای مهجور قرار می‌گیرد که در این غرابت، آشناترین صداست. ملال پاریس و گلهای بدی، به گفته‌ی سوآرس منتقد نامی فرانسوی، بعد از تورات و انجیل، بیش‌ترین نشر را در جهان داشته است.