خواب خاک
...پياده که مي‌شوند آتش را در دشت روبرويشان مي‌بينند؛ گُله گُله مثل ستاره‌هاي سوخته‌اي که از آسمان روي زمين افتاده باشند. زبانه‌هاي آتش دور لاشه‌ي هواپيما ستوني مواج و بلند ساخته‌اند. با رسيدن به جمعيت صداي جيغ و فرياد زدنِ اسم‌ها بلندتر مي‌شود. هرچه جلوتر مي‌روند حلقه‌ي جمعيت فشرده‌تر مي‌شود و دودِ سياه، غليظ‌تر. مو و ريش مردها از خاک و خاکستر به سفيدي مي‌زند و چادرهاي خاکي زن‌ها روي علف‌هاي سوخته کشيده مي‌شود. چند نفر مثل ساقه‌اي که از وسط بشکند مي‌افتند روي زمين...