بر دیوار غار
گرچه شاعرند و با غزل وجودشان يكی‌ست. با زمين و خاك پست، تار و پودشان يكی‌ست. يك قصيده بيشتر امان‌شان نداده‌اند. شيون و ترانه، نوحه و سرودشان يكی‌ست. مردمی كه از قفس به شب نگاه كرده‌اند. سقف راه‌راه و گنبد كبودشان يكی‌ست. هيچ‌كس از آبروی عشق دم نمی‌زند. شاعران خسته، بودن و نبودشان يكی‌ست؛