عمو زادگان
"سال بلو" در آثارش زندگی مدرن را با تأکید روی زندگی مدرن آمریکایی به نقد و چالش می‌کشد و ناهنجاری‌ها و کاستی‌هایی را که در زندگی شهری آمریکایی مشاهده می‌کند، با زبانی تند و تیز و طنزی تکان‌دهنده داستانی می‌کند. درنهایت هم چندان امیدی به اصلاح اوضاع ندارد: وقتی رمان یا داستانی از سال بلو به پایان می‌رسد، شاید بعضی از شخصیت‌ها سرحال و امیدوار باشند، اما واقعیت درونی‌تر و پنهان‌تر این است که بلو همیشه تعداد زیادی از شخصیت‌ها را رها می‌کند تا در خلال خرده‌روایت‌هایی ناتمام‌مانده در داستان، به حماقت‌های هر روزانه‌شان - به خیانت‌ها و جنایت‌های مدرن‌شان ادامه بدهند. «عموزادگان» از زبان ایجاه برودسکی روایت می‌شود؛ آمریکایی بوروکراتی که حتی در داستانی با زاویه دید اول‌شخص هم خودش را به تمامی لو نمی‌دهد و نمی‌گذارد درست و حسابی بشناسیمش. می‌دانیم که او بوروکرات شاخصی در جامعه آمریکاست، اما دقیقاً نمی‌دانیم چه‌کاره است. او و عموزاده‌هایش یهودی‌هایی سرگردان هستند در عهد جدید که می‌خواهند فعالان و بزرگان جامعه مدرن باشند. یکی برای رسیدن به این منظور فساد و خلافکاری را انتخاب می‌کند، یکی رشوه گرفتن و دادن را، یکی فعالیت‌های عام‌المنفعه را و یکی هم عضویت در دستگاه حکومت و اداره کشور را. بلو در این داستانش هم مثل بسیاری از آثار دیگرش با صراحت بیانی مثال‌زدنی، طنزهای کلامی قدرتمند و جذاب و توصیف‌های ماندگار ذهنی را خلق می‌کند که لذت خواندن متن را دوچندان می‌کنند. در «عموزادگان» جامعه‌ای آکنده از فساد و بی‌قانونی قانونمند به تصویر کشیده می‌شود که گویی هیچ آینده روشنی در انتظارش نیست. (کاوه فولادی نسب - تأملی بر مقوله «داستان واقع‌گرا» با تمرکز روی داستان بلند عموزادگان)